Zespół cieśni nadgarstka

Rozwojowi choroby sprzyja ciąża, cukrzyca, choroby reumatyczne, schorzenia tarczycy lub wrodzony wąski kanał nadgarstka. ZCN występuje u ok. 1 proc. populacji, częściej u kobiet.

Objawy choroby

Początkowo chory odczuwa ból, mrowienie w nadgarstku i palcach (głównie w kciuku i palcu wskazującym). Mrowienie nigdy nie dotyczy małego palca. Zazwyczaj ból utrzymuje się w obu rękach, jednak zwykle silniejszy jest w ręce dominującej, czyli u osób praworęcznych - w prawej.

W pierwszym etapie ZCN objawy pojawiają się najczęściej nocą i są przez chorego ignorowane. Uważa on bowiem, że odczuwane po przebudzeniu mrowienie jest wynikiem nieprawidłowego ułożenia w czasie snu. Kiedy choroba nasila się, mrowienie i ból mogą budzić chorego. Mogą promieniować do łokcia lub ramienia.

W miarę rozwoju ZCN następuje osłabienie chwytu (choremu wypadają z rąk trzymane przedmioty), pojawiają się trudności z zaciśnięciem pięści. Chory z trudem wykonuje czynności precyzyjne, np. kłopot sprawia mu zapinanie guzików, czy odkręcanie słoików.

Objawy ZCN nasilają się przy zgięciu nadgarstka - np. w czasie kierowania samochodem, pracy przy komputerze (zwłaszcza obsłudze myszki), myciu naczyń.

Przyczyny ZCN

Zespół cieśni nadgarstka powstaje na skutek intensywnego i długiego ucisku nerwu pośrodkowego, który biegnie kanałem w nadgarstku. Jego przyczyną jest obrzęk zapalny nerwów oraz tkanek otaczających, jak również pourazowe lub zwyrodnieniowe zacieśnienia przestrzeni kanału nadgarstka.

Choroba może być wynikiem urazu, reumatoidalnego zapalenia stawów lub mieć charakter zawodowy - powodować ją może np. długotrwałe używanie myszki komputerowej. Wywołują ją również anatomiczne anomalie rozwojowe - dodatkowe ścięgna czy mięśnie.

Metody leczenia

Leczenie zespołu cieśni nadgarstka należy przeprowadzić jak najszybciej. Zaburzenia w funkcjonowaniu nerwu są odwracalne, jednak utrzymujące się przez dłuższy czas mogą doprowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia nerwu.

W początkowym etapie choroby wystarczą leki przeciwzapalne, pomocna może też być fizykoterapia. Zalecane jest "oszczędzanie" ręki, unikanie stałego napięcia dłoni, niestabilnej pozycji. Czasami konieczne jest unieruchomienie dłoni ortezą, którą łatwo zdjąć, np. przed wejściem pod prysznic. Orteza nie pozwala na przeciążanie ścięgien i chroni nerw przed uciskiem.

Chorobę w zaawansowanym stadium leczy się operacyjnie. W czasie zabiegu chirurgicznego wykonuje się nacięcie w okolicy nerwu. Zabieg można wykonać techniką endoskopową lub otwartą małoinwazyjną. Może być przeprowadzony w ramach tzw. chirurgii jednego dnia. Im szybciej zostanie wykonany, tym lepsze wyniki leczenia.

Odpowiednią metodę leczenia dobiera lekarz.