Choroby weneryczne

Zgodnie z ustawą o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w przypadku rozpoznania zakażenia, które może przenosić się drogą kontaktów seksualnych, lekarz lub felczer ma obowiązek poinformować zakażonego o konieczności zgłoszenia się do lekarza jego partnera lub partnerów seksualnych. Informację o powiadomieniu zakażonego o tym obowiązku potwierdza się jego podpisem i wpisuje do dokumentacji medycznej.

Spośród chorób wenerycznych kiła, rzeżączka i przenoszone drogą płciową chlamydiozy znajdują się w wykazie chorób zakaźnych, których wystąpienie lekarz jest obowiązany zgłosić w ciągu 24 godzin powiatowemu, granicznemu lub wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu.

Kiła

Kiła wywoływana jest przez bakterię Treponema pallium, czyli krętka bladego. Do zarażenia dochodzi głównie podczas zbliżeń seksualnych, ale zdarzają się zakażenia przez uszkodzoną skórę oraz przeniesienia choroby przez ciężarną matkę na płód (kiła wrodzona). Okres inkubacji wynosi od 14 dni do 3 miesięcy.

Nieleczona choroba może doprowadzić do uszkodzenia wielu narządów (m.in. serca i mózgu), utraty wzroku, chorób psychicznych, a nawet do śmierci.

Kiłę leczy się antybiotykami, m.in. penicyliną. Pacjent przestaje zarażać już po dobie od rozpoczęcia terapii. Jako profilaktykę zaleca się stosowanie prezerwatyw.

Kiła - statystyki

W roku 1970 w Polsce odnotowano ponad 23 tys. przypadków kiły. Później liczba ta malała - w 2000 r. spadła poniżej tysiąca - jednak w ostatnich latach ponownie rośnie. Według statystyk Państwowego Zakładu Higieny w 2013 r. na kiłę chorowało 1249 osób. W ub.r. odnotowano też 16 przypadków kiły wrodzonej.

W ocenie ekspertów liczba zakażeń może być znacznie większa, bowiem spadła liczba wykonywanych badań serologicznych w kierunku kiły. W 2011 r. zbadano mniej niż 100 tysięcy próbek krwi, co stanowi zaledwie 2 proc. badań sprzed 10 lat. Nie wszyscy lekarze dopełniają też obowiązku zgłoszenia kiły, przez co dane epidemiologiczne są niepełne.

Rzeżączka

Rzeżączka to choroba wywoływana przez zakażenie Gram-ujemną dwoinką Neisseria gonorrhoeae. Zakażeniu ulegają najczęściej błony śluzowe cewki moczowej, szyjki macicy, odbytnicy, gardła i spojówek. Do przeniesienia zakażenia dochodzi w wyniku bezpośredniego kontaktu wydzieliny jednej błony śluzowej z drugą.

Rzeżączka często przebiega bezobjawowo, szczególnie u kobiet. Do typowych objawów zakażenia należą: wydzielina z cewki moczowej, pochwy bądź odbytu i silny stan zapalny narządów układu moczowo-płciowego. Zakażenie może także powodować zapalenia ścięgien i pochewek stawowych, zmiany skórne, zapalenie gardła, itp.

Rzeżączkę, podobnie jak kiłę, leczy się m.in. penicyliną.

Chlamydiozy

Chlamydiozy wywołuje Grem-ujemna bakteria Chlamydia trachomatis, będąca wewnątrzkomórkowym pasożytem. Zakażenie nią powoduje tzw. nierzeżączkowe zapalenia cewki moczowej, zapalenia najądrza, gruczołu krokowego i błony śluzowej szyjki macicy.

Chlamydia najczęściej przenoszą się drogą płciową, choć można się nimi także zakazić drogą kropelkową lub też zainfekowaną wodą, np. na basenie. Według danych PZH w 2013 roku zgłoszono 306 przypadków chlamydioz przenoszonych drogą płciową.

W leczeniu chlamydioz stosuje się antybiotykoterapię.