Zasady działania prywatnych placówek medycznych reguluje ustawa o działalności leczniczej z 2011 r. Zgodnie z nią prywatną podstawową opiekę zdrowotną, ambulatoryjną opiekę specjalistyczną, leczenia jednego dnia, a także szpitalnictwo prowadzi się w formie podmiotu leczniczego.
Do prowadzenia prywatnej działalności leczniczej (z wyjątkiem organizacji pożytku publicznego) konieczne jest założenie przedsiębiorstwa. Prywatną placówkę może założyć m.in.: osoba fizyczna, spółka osobowa, spółka kapitałowa, fundacja, stowarzyszenie, związek wyznaniowy, instytut badawczy.
Według danych Porozumienia Pracodawców Ochrony Zdrowia prywatne podmioty medyczne dominują na rynku podstawowej opieki zdrowotnej - ich udział stanowi tam ok. 83 proc. W przypadku ambulatoryjnej opieki specjalistycznej PPOZ szacuje, że jest to 50-60 proc. placówek.
Warunki prowadzenia działalności leczniczej
Według ustawy w jednym przedsiębiorstwie może być prowadzony tylko jeden rodzaj działalności leczniczej. By prowadzić więcej niż jeden rodzaj działalności leczniczej, trzeba wyodrębnić więcej niż jedno przedsiębiorstwo.
Oprócz zarejestrowania działalności gospodarczej niezbędne jest też zarejestrowanie podmiotu leczniczego w rejestrze właściwego miejscowo wojewody. Dopiero wpis do rejestru oznacza, że możemy rozpocząć działalność.
Wpis do rejestru poprzedza wymóg spełnienia szeregu warunków. Podstawowy z nich to odpowiedni lokal, który uzyska akceptację Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Lokal, zespół, ubezpieczenie
Pomieszczenie powinno spełniać warunki ogólnoprzestrzenne, sanitarne i instalacyjne - ich szczegóły regulują rozporządzenia Ministra Zdrowia. Lokal musi być też wyposażony w sprzęt medyczny, spełniający wymogi ustawy o wyrobach medycznych.
Oprócz lokalu konieczny jest też zespół, który zapewni, że świadczenia zdrowotne będą udzielane wyłącznie przez osoby wykonujące zawód medyczny oraz spełniające wymagania zdrowotne określone w odrębnych przepisach.
Konieczne jest też zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, które obejmie szkody, będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania ich udzielania.
Od 1 maja 2016 r. konieczne też będzie (w przypadku szpitali) ubezpieczenie na rzecz pacjentów z tytułu zdarzeń medycznych określonych w przepisach o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.
Kontrakt z NFZ
Prywatna placówka może starać się o finansowanie publiczne. By je zdobyć, konieczna jest umowa zawarta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem wojewódzkiego oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych gwarantuje równe traktowanie podmiotów, które starają się o kontrakt z NFZ - niezależnie czy podmiot jest publiczny, czy prywatny.
W przypadku podstawowej opieki zdrowotnej zawarcie umowy następuje po spełnieniu warunków udzielania świadczeń, określonych przez prezesa NFZ, w innych przypadkach umowę zawiera się w trybie konkursu ofert albo rokowań. W pierwszym przypadku należy odpowiedzieć na ogłoszenie Funduszu, w drugim NFZ sam wysyła zaproszenia.
Zgodnie z ustawą podmiot leczniczy może informować o tym, jakich świadczeń udziela, ale przekaz ten nie może mieć cech reklamy. W miejscu udzielania świadczeń zdrowotnych zakazane jest też prowadzenie usług pogrzebowych oraz ich reklamowanie.
Komentarze (0)