Zasady tworzenia tzw. koszyka świadczeń gwarantowanych i funkcjonowania Narodowego Funduszu Zdrowia - takie m.in. przepisy zawiera ustawa o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych. To jeden z najważniejszych aktów prawnych w systemie ochrony zdrowia.
Przepisy ustawy regulują także m.in. zasady dostępu do świadczeń, ich finansowania oraz organizowania opieki zdrowotnej w Polsce.
Koszyk świadczeń gwarantowanych
Według ustawy wykaz świadczeń gwarantowanych (tzw. koszyk świadczeń) określa w rozporządzeniu minister zdrowia - w oparciu o ustawowe kryteria. W wykazie tych świadczeń można sprawdzić, jakie zabiegi będziemy mieć wykonane w ramach ubezpieczenia w NFZ.
Zakwalifikowanie świadczenia jako gwarantowanego oznacza, że jest ono finansowane w całości lub w części ze środków publicznych.
Opinie w sprawie kwalifikowania świadczeń jako gwarantowanych wydaje Agencja Oceny Technologii Medycznych (AOTM). Ostateczną decyzję podejmuje minister zdrowia; decyzja jest niezależna od rekomendacji AOTM. Agencja może też przygotować raport z uzasadnieniem wniosku o usunięcie świadczenia z wykazu gwarantowanych.
Zgodnie z ustawą świadczenia wysokospecjalistyczne są finansowane z budżetu państwa, środki rozdziela minister zdrowia, on także w drodze konkursu ofert dokonuje wyboru świadczeniodawców. Ceny świadczeń ustalane są w wyniku negocjacji.
Jak funkcjonuje NFZ
Jak zapisano w ustawie, prezesa NFZ powołuje premier spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru na wniosek ministra zdrowia po zasięgnięciu opinii Rady NFZ - która pełni funkcję nadzorczą. Prezesa Funduszu może odwołać premier na wniosek ministra zdrowia, po zasięgnięciu opinii Rady Funduszu. Opinia ta nie jest jednak wiążąca dla szefa rządu.
Powoływani przez prezesa NFZ dyrektorzy oddziałów wojewódzkich są odpowiedzialni za kontraktowanie świadczeń zdrowotnych na terenie swoich oddziałów. Ewentualne nadwyżki finansowe w oddziale pozostają do dyspozycji dyrektora oddziału z zastrzeżeniem, że muszą być przekazane na finansowanie leczenia.
Środki dzielone są pomiędzy oddziały Funduszu w oparciu o specjalny algorytm, który zbudowano m.in. w oparciu o liczbę mieszkańców i udzielanych świadczeń. Ustawa przewiduje, że planowane wydatki na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej wojewódzkiego oddziału funduszu w planie finansowym NFZ nie mogą być niższe niż w roku poprzednim.
NFZ nie może kupować obligacji i bonów skarbowych, ma natomiast prawo do umieszczania pieniędzy na lokatach. Członkowie Rady NFZ mają wgląd we wszystkie dokumenty Funduszu. Prezes NFZ może odwołać dyrektora oddziału wojewódzkiego na wniosek rady tego oddziału.
Ustawa kilkakrotnie nowelizowana
Ustawa została uchwalona w 2004 r., ale od tego czasu była kilkakrotnie nowelizowana.
Jedna z nowelizacji wprowadziła obowiązek przekazywania przez świadczeniodawców szerszego zakresu danych dotyczących list oczekujących na świadczenia inne niż wysokospecjalistyczne (w szczególności danych dotyczących numeru PESEL). Umożliwia to Funduszowi monitorowanie poprawności prowadzenia tych list.
Inna z noweli umożliwiła wprowadzenie system eWUŚ, dzięki któremu pacjenci mogą uzyskać świadczenia bez konieczności okazywania dowodu ubezpieczenia (wystarczy dokument tożsamości).
W Sejmie trwają prace nad kolejną nowelizacją, która ma umożliwić lekarzom pediatrom i internistom otwieranie samodzielnych praktyk POZ.
Komentarze (0)