Senność, marznięcie, suchość skóry, przybywanie na wadze - to m.in. niektóre z objawów niedoczynności tarczycy. Chorobę tą można wykryć, oznaczając określone hormony we krwi. Nieleczona może prowadzić do schorzeń układu krążenia.
Choroba ta występuje pięć razy częściej u kobiet niż u mężczyzn – schorzenie dotyka 5-7 proc. kobiet i 1 proc. mężczyzn. Ryzyko jej wystąpienia wzrasta z wiekiem, jednak może też wystąpić u dzieci i ludzi młodych.
Niedoczynność jest powodowana niedoborem hormonów tarczycy. Warto skonsultować się z lekarzem, jeżeli wyniki badań krwi z oznaczeniem określonych hormonów wskazują na podwyższone stężenie TSH i prawidłowy pozioma T4 i T3 lub obniżone stężenie fT4.
Utajona niedoczynność tarczycy
Wstępny okres choroby, czyli utajona niedoczynność tarczycy, może być niezauważony przez chorego, ponieważ objawy są mało charakterystyczne i mylone są z ogólnym zmęczeniem, pogorszeniem samopoczucia lub starzeniem się.
Objawy te to m.in. stan chronicznego zmęczenia, osłabienie pamięci, zwolnione tempo myślenia, nastroje depresyjne, przybywanie na wadze, suchość skóry oraz marznięcie. Objawy te związane są ze wzrostem stężenia cholesterolu i triglice-rydów we krwi. To z kolei zwiększa ryzyko miażdżycy i zawału serca.
U kobiet w wieku rozrodczym utajona niedoczynność tarczycy może nie dawać żadnych dolegliwości, jednak może wpłynąć na problemy z zajściem w ciąże, jej przebieg, a także gorszy rozwój umysłowy dziecka.
Utajona niedoczynność występuje znacznie częściej niż pełnoobjawowa choroba i dotyczy od 4 do 10 proc. populacji ogólnej i 20 proc. po 60 roku życia.
Pełnoobjawowa postać choroby
Jeżeli utajona postać tej choroby nie zostanie wykryta i leczona, może przejść w postać pełnoobjawową, a wówczas dodatkowe objawy to: spowolnienie funkcji psychicznych i motorycznych, wypadanie włosów, zaparcia, obrzęk powiek i twarzy, chrypka, bóle mięśniowe. Typowe objawy to także tzw. brudne kolana i łokcie oraz niedowidzenie przy złym oświetleniu.
U niektórych kobiet występują zaburzenia miesiączkowania pod postacią krwotocznych miesiączek oraz zmniejszona płodność. Z kolei ewentualnej ciąży może towarzyszyć niedokrwistość i nadciśnienie tętnicze, zwiększone ryzyko poronienia, porodu przedwczesnego lub martwego, krwotoku poporodowego.
Dziecko kobiety, która miała niedostatecznie leczoną lub nieleczoną niedoczynność tarczycy w okresie ciąży może mieć niską wagę urodzeniową, a w późniejszym okresie życia wykazywać gorszy rozwój psychofizyczny.
Przyczyny i leczenie niedoczynności tarczycy
Wśród przyczyn choroby można wskazać m.in. chorobę Hashimoto, czyli przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy, chorobę de Quervaine’a, strumektomia (operacyjne usunięcie tarczycy), napromienienie szyi, stosowanie niektórych leków.
Przyczyną tej choroby mogą być też guzy nowotworowe lub zapalne przysadki mózgowej oraz podwzgórza, przebyta operacja neurochirurgiczna lub napromienienie okolicy przysadki mózgowej lub podwzgórza.
W niektórych przypadkach niedoczynność tarczycy może być wrodzona, a rozpoznaje się ją poprzez badanie przesiewowe stężenia TSH wykonywane u noworodków w trzeciej dobie życia.
Leczenie niedoczynności tarczycy polega na przyjmowaniu doustnego preparatu l-tyroksyny i okresowym wykonywaniu kontrolnych oznaczeń hormonów we krwi. Dzięki leczeniu może poprawić się ogólne samopoczucie, nastrój oraz obniżyć się stężenie cholesterolu i triglicerydów.
Komentarze (1)