Od 2013 r. pary, które przynajmniej przez 12 miesięcy bezskutecznie starają się o dziecko, mogą ubiegać się o włączenie do rządowego programu refundacji zabiegów in vitro. Decyzję o włączeniu do programu podejmują lekarze z klinik, które realizują program; wszystkie te placówki stosują jednakowe kryteria kwalifikacji i spełniają takie same standardy.
Według danych Światowej Organizacji Zdrowia ok. 60-80 mln par na świecie dotkniętych jest stale lub okresowo problemem niepłodności. W krajach wysoko rozwiniętych problem ten dotyczy 10-15 proc. par w wieku rozrodczym.
Eksperci szacują, że w Polsce leczenia metodą medycznie wspomaganego rozrodu może obecnie wymagać ok. 15 tys. par. Właśnie do nich skierowany jest rządowy program leczenia niepłodności metodą in vitro. Obecnie realizuje go 26 klinik, które spełniły kryteria określone przez resort zdrowia.
Wymagania formalne dla klinik uczestniczących w programie
Wymogi dla klinik określone są w Programie - Leczenie Niepłodności Metodą Zapłodnienia Pozaustrojowego na lata 2013-2016.
Placówki, które chcą brać w nim udział, muszą przystąpić do konkursu. Uczestnicząca w programie klinika powinna być dostępna przez siedem dni w tygodniu. Musi zatrudniać co najmniej dwóch lekarzy specjalistów w dziedzinie położnictwa i ginekologii, z co najmniej trzyletnim udokumentowanym doświadczeniem w zakresie zaawansowanych metod wspomaganego rozrodu.
W klinice musi pracować też lekarz, diagnosta laboratoryjny, biotechnolog lub biolog, o udokumentowanym doświadczeniu w zakresie embriologii klinicznej - również co najmniej dwie osoby. W zabiegach wykonywanych w klinice musi brać udział lekarz specjalista w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii.
Klinika musi udokumentować stosowanie standardów i rekomendacji Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Medycyny Rozrodu.
Powinna posiadać udokumentowane procedury mające na celu ochronę informacji pozyskiwanych w trakcie realizacji procedur medycznych, procedury identyfikacji przechowywanych komórek rozrodczych oraz systemu zabezpieczającego przed pomyłkowymi połączeniami gamet oraz systemu przechowywania niewykorzystanych zarodków i komórek rozrodczych.
Klinika powinna posiadać specjalistyczny sprzęt, m.in.:
- ultrasonograf wyposażony w głowicę przezpochwową oraz prowadnicę do punkcji pęcherzyków jajnikowych;
- co najmniej 2 cieplarki z dwutlenkiem węgla;
- urządzenia i metody zapewniające efektywne i bezpieczne przechowywanie zarodków;
- pojemniki do długotrwałego przechowywania materiału biologicznego w ciekłym azocie;
- rezerwowe źródło zaopatrzenia w energię elektryczną do cieplarek z dwutlenkiem węgla oraz urządzeń kriogenicznych.
Rejestr medycznie wspomaganej prokreacji
Placówki uczestniczące w programie muszą zapewnić kompleksowy dostęp do świadczeń związanych z in vitro i niezbędnych badań laboratoryjnych. Mają obowiązek bezpiecznego przechowywania wszystkich zarodków, które nie zostaną wykorzystane, także po zakończeniu programu.
W programie ograniczono liczbę tworzonych zarodków maksymalnie do sześciu. Zalecane jest przenoszenie do macicy tylko jednego zarodka w kolejnym cyklu miesięcznym. W uzasadnionych medycznie przypadkach można przenieść nie więcej niż dwa zarodki jednocześnie.
W ramach programu prowadzony jest rejestr medycznie wspomaganej prokreacji, który zawiera informacje o przyczynach niepłodności, zastosowanym leczeniu, przyczynach niezakwalifikowania do programu, liczbie utworzonych zarodków i transferów, liczbie uzyskanych ciąż, ich przebiegu oraz stanie zdrowia urodzonych dzieci. Zawarte w nim dane osobowe są chronione. Nikt poza kliniką udzielającą świadczeń nie ma dostępu do danych identyfikujących pacjentów i dzieci.
Nadzór nad realizacją programu sprawuje Minister Zdrowia, który ma prawo przeprowadzić kontrolę w siedzibie realizujących go placówek. Raz w miesiącu kliniki mają przekazywać sprawozdania merytoryczne i finansowe z wykonania programu.
Komentarze (0)